Ayrton Senna

Dziś nie będzie zabawnych tekstów, nie będzie osobistych wycieczek, nie będzie dowcipnie i na luzie. Dziś będzie o Legendzie.

Ayrton Senna urodził się 21 marca 1960 roku w Santana, miasteczku na przedmieściach Sao Paulo, pod nazwiskiem Da Silva. Z nazwiska tego zrezygnował w roku 1981, gdyż było ono w Brazylii bardzo popularne. Jest powszechnie uznawany za największy talent i najlepszego kierowcę, jaki kiedykolwiek zasiadał w bolidzie F1. W trakcie swojej kariery wystartował w stu sześćdziesięciu jeden wyścigach, zdobył w sumie sześćset dziesięć punktów, wygrał czterdzieści jeden wyścigów a na niższych stopniach podium stawał czterdzieści razy. Trzykrotnie zdobywał tytuł Mistrza Świata, do roku 2006 do niego należał rekord Pole Position wywalczonych w trakcie sezonu. Do dziś ma najwięcej zwycięstw na torze w Monaco (sześć) i jest trzecim kierowcą w historii z największą ilością zwycięstw w Grand Prix. Reprezentował barwy trzech najbardziej rozpoznawanych zespołów F1: Lotusa, MacLarena i Williamsa. Podczas kariery zawodowej osiągnął wszystko, o czym może marzyć kierowca wyścigowy. Jest również ostatnią śmiertelną ofiarą wypadku w wyścigu Formuły 1. Prawdziwi fani F1 powinni teraz przerwać czytanie i pomilczeć przez chwilę.

Ayrton rozpoczął swoją przygodę ze ściganiem w wieku czterech lat. Zachęcany przez ojca, który szybko zauważył jego pasję (i zbudował mu karta z jednokonnym silnikiem od kosiarki), zaznajamiał się z gokartami. Ściganie 'na poważnie' rozpoczął w roku 1977, w wieku 13 lat. W latach 1977-1978 zdobył tytuł Mistrza Ameryki Południowej, w latach 1979-1981 zdobywał Mistrzostwo Brazylii a w latach 1979 i 1980 został Wicemistrzem Świata. Jednak karting był dopiero początkiem jego kariery.

W roku 1981 wyjechał do Europy, gdzie próbował swoich sił w Brytyjskiej Formule 1600, Europejskiej i Brytyjskiej Formule 2000 (w których zdobył mistrzostwo) oraz w Brytyjskiej Formule 3, z której to wybierano kierowców do Królowej sportów motorowych - Formuły 1. Po zakończeniu sezonu 1981, nie do końca pewny swoich możliwości oraz pod presją rodziców, wrócił do Brazylii, jednak oferta 10 000 funtów za starty w Formule 2000 przekonała go do powrotu do Wielkiej Brytanii. Po startach w F3 młody brazylijczyk zapewnił sobie wstęp do zespołu Toleman-Hart.

Senna odbył testy dla czterech zespołów F1: Williamsa, MacLarena, Brabhama i Tolemana. Williams i MacLaren mieli już zakontraktowanych kierowców, a pierwszy kierowca Brabhama, Nelson Piquet postawił na innego partnera (Szef Lotusa bardzo chciał pozyskać Sennę, lecz sponsor tytularny, Imperial Tobacco, zażądał kierowcy pochodzenia brytyjskiego). Tak więc brazylijczyk trafił do stosunkowo świeżego zespołu Toleman. Swój debiut zaliczył w GP Brazylii, pierwsze punkty wywalczył już w kolejnym GP (Południowa Afryka). Najlepszy wynik sezonu zajął w osławionym GP Monaco, gdzie po kilkakrotnie przerywanym i w końcu przerwanym deszczowym wyścigu zajął drugie miejsce. W sezonie 1984 jeszcze dwukrotnie stawał na podium, a sezon zakończył na dziewiątej pozycji w klasyfikacji generalnej, mimo, iż nie wystartował w GP Włoch (został zawieszony przez włascicieli Toleman za podpisanie kontraktu z Lotusem za plecami zespołu).

W latach 1985-1987 jeździł w barwach Lotusa. W drugim wyścigu sezonu (GP Portugalii) wywalczył swoje pierwsze Pole Position dzięki któremu wygrał swój pierwszy wyścig w karierze (również w trudnych, deszczowych warunkach). W roku 1985 wygrał również wyścig w Belgii (Spa) i wywalczył siedmiokrotnie Pole Position. Pod koniec sezonu ze współpracy zrezygnował jego partner Elio de Angelis (motywując decyzje faktem, że zespół bardziej skupia się na pomocy brazylijczykowi). W kolejnym sezonie Senna najpierw dojechał drugi w GP Brazylii a następnie wygrał GP Hiszpanii wyprzedzając Nigela Mansella o 0.014 sekundy (co jest do dziś rekordem różnicy czasu między zawodnikami). Bolid, który prowadził był bardzo wadliwy, co nie przeszkodziło mu zdobyć czwartego miejsca w klasyfikacji generalnej, ośmiu Pole Position i sześciu miejsc na podium (wygrał w GP Detroit, dwa dni po tym, jak reprezentacja Brazylii odpadła z Mundialu. Na znak solidarności z zespołem poprosił jednego ze stewardów o brazylijską flagę i przejechał z nią całe okrążenie. Potem, w ten sam sposób celebrował każdą swoją wygraną). W roku 1987 wygrał GP w Detroit i w Monako oraz trzykrotnie stawał na niższych stopniach podium (w San Marino, Japonii i Australii), co ostatecznie dało mu trzecie miejsce w klasyfikacji generalnej. Po wyścigu na torze Monza ogłosił, że przenosi się do zespołu MacLarena (głównym powodem były ogromne różnice w jakości silników Honda, w które zaopatrywane były bolidy Lotusa i Williamsa; podczas GP Wielkiej Brytanii oba Williamsy zdublowały oba Lotusy.).

W roku 1988, dzięki pozytywnym relacjom z Hondą (oraz zaakceptowaniu przez lidera zespołu, dwukrotnego mistrza świata, Alaina Prosta) przeszedł do MacLarena. Tak zaczęła się najbardziej zacięta walka miedzy dwoma kierowcami tego samego zespołu, obfitująca w wiele często niebezpiecznych pojedynków na torze. Sezon 1988 MacLaren zakończył z 15 zwycięstwami (na 16 wyścigów) a Ayrton zdobył swój pierwszy tytuł mistrzowski, wygrywając 8 z nich. W kolejnym roku bardzo szybko wysunął się na prowadzenie w klasyfikacji generalnej, wygrywając GP San Marino, Monako i Meksyku, jednak awarie w dalszej części sezonu sprawiły, że tytuł mistrza ostatecznie zdobył Prost. Podczas GP Japonii na torze Suzuka, kiedy Senna, aby dalej liczyć się w walce o tytuł potrzebował zwycięstwa, spowodował kolizję na jednej z szykan. Brazylijczyk co prawda wrócił na tor i dojechał na pierwszym miejscu, jednak został zdyskwalifikowany, kiedy Prost doniósł sędzom o ścięciu przez Ayrtona szykany oraz przekroczeniu linii zjazdu do Pit Lane. Ostatecznie Senna zakończył sezon z tytułem wicemistrza, wygrywając sześć wyścigów. Alain prost z końcem sezonu przeniósł się do Ferrari.